“Christina!”
Hindi na ako nakapag-react agad mula sa yakap na mahigpit sa akin ni Mama Tam, nanay ni Rupert. Sinenyasan ko si Rupert na nahihirapan na akong huminga mula sa mahigpit na pagkakayakap pero ngumiti lang siya at nag-thumbs up sign.
“Di ba, kamukhang-kamukha ni Manang, Ma?”
Bumitiw si Mama Tam mula sa pagkakayapos sa akin at saka tinignan ako mula ulo hanggang paa.
“Parang bumalik mula sa langit. Hija, ikaw ba si Leona?” tanong ni Mama Tam sa akin habang hawak ang dalawa kong kamay.
“Opo, kayo po ang mother ni Rupert? Nice to meet you po,” nahihiya ko namang sabi.
Inakbayan ako ni Mama Tam at saka inaya papuntang sala.
“Leona, pasensya ka na sa excitement ko kanina. Miss na miss ko lang talaga si Christina. Miss na miss ko kahit sampung taon ko nang di nakikita,” nangingilid ang luha sa tsokolateng mga mata ni Mama Tam.
“Nasan na po ba si Christina? I mean, Ate Christina?” tanong ko. Napansin kong napayuko si Rupert.
“Sampung taon na syang wala. Imagine, 10 long years!”
“Ano pong nangyari?”
“Ah, kukuha muna ako ng drinks,” sabi ni Rupert kung kaya’t kami ni Mama Tam ang naiwan sa sala.
“Nakikita mo ba ang litratong ito? Eto ang debut picture ni Christina,” itinuro ni Mama Tam ang naka-frame na litrato ng isang magandang dalaga na nakasuot ng gown na walang strap. May suot din syang guwantes na hanggang siko ang haba. Nakapusod ang buhok niya at maaliwalas ang mukhang nakangiti. Naroon nga ang malaking pagkakahawig namin liban sa ilong ko na higit ang katangusan.
Dumating si Rupert na hawak ang tray ng mga basong may juice. Inilapag niya ito sa mesa at umupo habang nakatingin sa amin.
“Iyan ang dahilan kung bakit maagang nawala si Christina,”nakatingin si Mama Tam sa direksyon ni Rupert. Napayuko naman si Rupert sa di inaasahang atensyon.
“Nakita naming nalulunod si Rupert noong walong taong gulang pa lang siya. Ilang araw lang ang outing namin matapos ang debut ni Christina. Kung bakit naisipan ng batang ito na tumalon sa bangkang sinasakyan namin. Dahil sa labis na pag-aalala, tumalon si Christina para sagipin si Rupert. Naisalba naman niya ang buhay ng kapatid pero nang paakyat na siya sa katig ay saka naman humampas ang malaking alon. Sinikap siyang hanapin ng bangkero pero pagkalipas pa nang tatlong araw bago natagpuan. Yan ang masakit na kwento sa buhay ni Christina,” paglalahad ni Mama Tam na tuluyan nang pumatak ang luha.
“Leona. Leona, are you okay?”
Napadilat ako at nasa harapan ko si Rupert. Naglalaban ang matinding antok at kagustuhan kong magising kung kaya’t para pa din akong nananaginip habang niyuyugyog niya ang balikat ko. Pinilit kong idilat ang aking mga mata at tinignan ang paligid. Naroon ako sa kwarto ni Rupert. Wala si Mama Tam na isang panaginip lang na bumalik sa akin.
“Matagal ba akong nawalan ng malay?” tanong ko kay Rupert.
“No, 10 minutes lang. Dumilat ka ng konti kani-kanina pagkatapos ay pumikit din kaya naisip kong pagpahingahin ka muna. Namumutla ka,” sabi ni Rupert habang nakatayo at nakatingin sa akin.
Tumayo ako at hinanap ang running shoes ko. Itinuro ni Rupert na nilagay niya sa shoe rack. Dire-diretso akong nagpunta sa shoe rack na parang walang nagbago sa pwesto ng mga kasangkapan sa bahay. Sa sala, napadaan ako sa malaking litrato ni Ate Christina at hindi ko maiwasang makaramdam ng panlalamig ng kamay dahil kahit lampas tatlong dekada na siyang wala, buhay na buhay sa isip at puso namin ang buo niyang pagkatao.
The World of Second Chances 